κηλίδες ενός cartoon

 

Βουταει τα ακρα της στο μαυρο μελάνι

και αφηνει ιχνη  στην λευκη επιφάνεια.

Μαζι με το μελανι ,φευγουνε και μερικα νεκρα κυτταρα.

Το cartoon κοιταζει το μελανι να απλωνεται,και υπαρχει μια στιγμη

τελειως χαρακτηριστικη που αυτο , δηλαδη το υλικο αρχιζει να εχει απαιτησεις,θελει να απλωθει στο χωρο να ξεφυγει απο τα ορια του παραλληλογραμου

και να ενωθει με το cartoon.

Το cartoon καταλαβαινει παντα ακριβως ποτε ειναι η στιγμη.

Και κανει ενα βημα πισω.Αφηνει απο τα χερια της την πενα.

Θελει να μεινει στο δικο της χωρο,με τις δυο του διαστασεις ,τον γνωριμο και χωρις εκπληξεις.

Ο κοσμος των τριων διαστασεων λιγο την απωθει.

Οταν τα φωτα χαμηλωσουν ριχνει κρυφες ματιες θαυμασμου,

ξανα και ξανα,στο μαυρο απλωμενο μελανι .

Αυριο ξερει οτι θα δει στα ματια των αλλων μια τεραστια παρανοηση.

Θα της αποδωσουν τις μαυρες κηλιδες καθως κανεις δεν υποψιαζεται οτι και η ιδια ειναι απλα ενα δημιουργημα

σε μια στιγμη εμπνευσης.

Το cartoon μενει μονο οταν ο δημιουργος φευγει απο το εργαστηριο του.

Και κανει παντα ,μα παντα το ιδιο λαθος.

Σκαλιζει τα εργαλεια του και βουταει τα ακρα της στα μελανια ακουμπωντας τα μετα πανω στα πεταμενα χαρτια.